Middenin de coronacrisis ging bij onze collega Sjerp opeens de telefoon. OCW aan de lijn: of Oberon een monitoronderzoek wilde uitvoeren rond onderwijs en kinderopvang in coronatijd. Geen tijd voor een offerte, geen tijd om rustig een plan van aanpak uit te denken, meteen aan de slag.
Wat was de aanleiding voor deze coronamonitor?
“Toen de scholen vanaf half maart dicht gingen, kwamen er al snel allerlei peilingen in het nieuws, die veel verschillende feiten en cijfers naar buiten brachten. Dat ging met name over het aantal kwetsbare leerlingen dat buiten beeld van de scholen was geraakt. Eigenlijk wist niemand hoe het precies zat met die aantallen, ook de minister niet. Daarom heeft OCW alle betrokken partijen - waaronder de VNG en de sectorraden - bij elkaar geroepen. Ze besloten om met elkaar in onderlinge afstemming betrouwbare cijfers te gaan verzamelen. Dat heeft OCW echt goed gedaan.”
Wat heeft de monitor opgeleverd?
“Met de monitorresultaten in handen konden ministeries en gemeenten besluiten waar en bij wie extra ondersteuning nodig was. Zo bleek bijvoorbeeld bij de start dat veel leerlingen problemen hadden met het volgen van het afstandsonderwijs, omdat er thuis geen wifi was of omdat ze met het hele gezin één laptop moesten delen. Gemeenten hebben toen gezinnen geholpen door laptops te regelen of ze toch naar school te laten komen. De respons op de wekelijkse vragenlijst was trouwens zeldzaam hoog, met name onder de mbo-instellingen. Dat laat ook wel zien hoe belangrijk dit onderzoek werd gevonden.”
Hoe was het om ineens onder hoogspanning je werk te moeten doen?
“Dat was werken zoals je het als onderzoeker niet zo vaak doet! We zijn in ons vak toch vaak als een soort kamergeleerden aan het nadenken achter onze computer. Nu was er een bijzondere dynamiek in het onderzoeksteam. Iedere week stuurden we een vragenlijst uit en daarna moesten we binnen een paar dagen de resultaten netjes en correct op een rijtje hebben. Het was een soort snelkookpan, we belden meerdere keren per dag met elkaar, werkten soms tot diep in de nacht. En het gekke is dat we als team geen één keer bij elkaar zijn geweest. Alles ging via het beeldscherm.”
Tekst: Marleen Kieft
